بسم الله الرحمن الرحیم
*( الهُمَ صَلی عَلی مُحَمّد وَ آل مُحَمّد )*
مشارکت خیّران
از دیگر راه کارهاى حل مشکل تجرد در میان جوانان این است که بازرگانان و انسان هاى خیّر را تشویق و ترغیب نمود تا در طرح هاى کلان ازدواج مشارکت نمایند و امر ازدواج را براى هزاران دختر و پسر جوان تسهیل کنند و زمینه تشکیل یک خانواده سالم را براى آنان فراهم سازند(45).
فقیهان و محدّثان از ضرورت این اصل غافل نبوده، در کتاب هاى خویش بخش هایى را به مسائلى چون؛ استحباب پا در میانى و تلاش براى ازدواج دیگران و ضرورت پرهیز از تلاش براى ایجاد جدایى میان زن و شوهر و تباه کردن رابطه آن دو اختصاص داده اند. بیش از هر سخنى، توجه به برخى از روایات وارد شده در این باره سودمند است. رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم)مى فرمایند:
مَن عَمِلَ فی تزویجِ حلال حتى یجمَعُ اللهُ بینهما زَوَّجَهُ اللهُ من الحورِ العینِ و کانَ لَهُ بکلّ خُطْوَة خَطاها و کَلِمة تَکَلَّم بها عبادةُ سنة(46)؛ هر کس براى به هم رسیدن زن و مردى به حلال (و تسهیل در ازدواجشان) بکوشد و [در نتیجه] خداوند متعال آن دو را به هم برساند، خداوند از حوریان بهشت به وى تزویج خواهد کرد و براى هر گامى که برداشته و هر کلمه اى که گفته، (ثواب) عبادت یک سال به او خواهد داد.
امیرمؤمنان(علیه السلام) نیز مى فرمایند:
أفضلُ الشفاعاتِ مَنْ یَشْفَعُ بینَ اثنینِ فی نکاح حتّى یجمَعُ اللهُ شَمْلَهما(47)؛ پر فضیلت ترینِ میانجى گرى ها آن است که کسى در ازدواجى میان دو تن وساطت کند و [در نتیجه،] خداوند آن دو را به هم برساند.
از امام زین العابدین(علیه السلام) نیز روایت شده است:
من زوّج عَزَباً تَوَّجَهُ اللهُ بتاجِ المُلْکِ(48)؛ هر کس مجردى را همسر دهد، خداوند تاج پادشاهى بر سر او مى نهد.
بدین مضمون احادیثى از امام صادق(علیه السلام) نیز نقل شده است:
من زَوَّجَ عَزَباً کانَ مِمَّنْ یَنْظُرُ اللهُ إلیهِ یومَ القیامَةِ(49)؛ هر کس مجردى را همسر دهد، در زمره کسانى خواهد بود که خداوند در روز قیامت بدان ها نظر مى کند.
أربعة یَنْظُرُ اللهُ عَزّوجلَّ إلیهم یوم القیامةِ: من أقال نادماً أو أغاثَ لَهفان أو أعتَقَ نَسِمَةً أو زَوَّجَ عزباً(50)؛ چهار کس اند که خداوند عزّوجل در روز قیامت بدان ها [به نیکى و رحمت] مى نگرد: کسى که معامله اش را با طرف پشیمان شده فسخ کند، به فریاد اندوه زده اى برسد، بنده اى را آزاد کند، یا عَزَبى را همسر دهد.
در حدیثى از امام کاظم(علیه السلام) مى خوانیم:
ثلاثة یستظلّونَ بظلِّ عرشِ اللهِ یومَ لا ظِلَّ إلاّ ظلّهُ: رجُلٌ زَوَّجَ أخاهُ المسْلِمَ أو أَخْدَمَهُ أو کَتَمَ لَهُ سِرّاً(51)؛ در آن روز که جز سایه عرش خدا سایه اى نیست، سه کس در آن پناه مى گیرند: مردى که برادر مسلمانش را همسر دهد، به او خدمتى کند، یا رازى از او را پنهان دارد.
حسن بن سالم مى گوید: امام موسى بن جعفر(علیه السلام) مرا با نامه اى نزد عمه خویش فرستاد تا مبلغى را از او بخواهم (مبلغى که گویا وعده داده بود براى تسهیل امر ازدواج محمدبن جعفر برادر آن حضرت، به او بدهد). آن گاه که وى نامه را خواند، آن را به من نشان داد که در آن نوشته بود:
إن لِلّهَ ظِلاًّ یومَ القیامَةِ لایَسْتَظِلُّ تَحتَهُ إلاّ نبیُّ أو وصیُّ نبیٍّ أو عبد أَعْتَقَ عبداً مؤمنِاً أوعبد قضى مَغرَمَ مؤمن أو مؤمن کَفَّ أیمّةَ مؤمن(52)؛ همانا در روز قیامت خداوند سایه اى دارد که تنها پیامبرى یا وصىّ پیامبرى یا کسى که بنده مؤمنى را آزاد کرده باشد یا بدهکارى مؤمنى را پرداخته باشد، یا مؤمنى که [به ازدواج با دختر مؤمنى یا به تسهیل امر ازدواجش] وى را از گناه حفظ کرده باشد، در آن پناه مى گیرد.
در پایان، روایت دیگرى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) بشنوید که مى فرمایند:
أربعة ینظُر اللهُ تعالى إلیهم یومَ القیامةِ ویزکّیهم: من فَرَّجَ عن لهفان کُربَة، و من أَعْتَقَ نَسمةً مؤمنةً، و من زَوَّجَ عَزَباً، و من أحجَّ صرورةً(53)؛ چهار تن هستند که خداوند در روز قیامت به آن ها نظر [رحمت] مى کند و آن ها را پاکیزه مى گرداند: کسى که اندوهِ اندوه زده درمانده اى را بزداید، کسى که کنیز مؤمنه اى را آزاد کند، و کسى که عزبى را همسر دهد و کسى که حج نرفته اى را به حج بفرستد.
ادامه دارد ...
برگرفته از کتاب جوانان؛ ازدواج وراهکارها
نوشته آیت الله محمد شیرازی
اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ آخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِکَ